مهرداد فرزندی‌پور؛ مریم احمدی؛ فرحناز صدوقی؛ ایرج کریمی
دوره 5، شماره 2 ، مهر 1387
چکیده
مقدمه: در جهان معاصر، ایجاد پروندهی الکترونیک سلامت یکی از اولویت‌های بسیاری از کشورهاست. با شروع نگهداری اطلاعات کلینیکی در سیستم‌های کامپیوتری، باید پیش‌بینی‌های لازم به منظور جلوگیری از دسترسی غیرمجاز به اطلاعات پزشکی بیماران به عمل آید. سوال اساسی این است که اصول مناسب برای حفظ محرمانگی اطلاعات سلامت کدامند؟ روش بررسی مطالعه ...
بیشتر
مقدمه: در جهان معاصر، ایجاد پروندهی الکترونیک سلامت یکی از اولویت‌های بسیاری از کشورهاست. با شروع نگهداری اطلاعات کلینیکی در سیستم‌های کامپیوتری، باید پیش‌بینی‌های لازم به منظور جلوگیری از دسترسی غیرمجاز به اطلاعات پزشکی بیماران به عمل آید. سوال اساسی این است که اصول مناسب برای حفظ محرمانگی اطلاعات سلامت کدامند؟ روش بررسی مطالعه به روش توصیفی در سال 1386 در خصوص اصول محرمانگی اطلاعات بیماران در پروندهی الکترونیک سلامت در پنج محور شرایط جمع‌آوری، اصول استفاده، اصول افشاء، اصول دسترسی فرد و مسؤولیت متولی اطلاعات سلامت در کشورهای استرالیا، کانادا، انگلستان و ایران انجام شد. ابزار گردآوری داده‌ها، مقالات، کتب، مجلات و سایت‌های معتبر اینترنتی انگلستانی زبان بود. سپس داده‌ها گردآوری و جداول مقایسه‌ای لازم تهیه و نقاط ضعف و قوت هر یک بررسی و مورد تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: هر سه کشور منتخب بر جمع‌آوری، استفاده و افشای اطلاعات پروندهی الکترونیک سلامت با رضایت فرد و یا طبق قانون، تأکید دارند. دو کشور استرالیا و کانادا در خصوص دسترسی خود فرد به اطلاعات پروندهی الکترونیک سلامت محدودیت‌هایی ایجاد کرده‌اند و کشور انگلستان دسترسی فرد به اطلاعات را بر پایه‌ی نیاز به دانستن، به طور کلی مجاز شمرده است. همچنین یکی از مسؤولیت‌های متولی اطلاعات را در دسترس قراردادن سیاست‌ها و اقدامات محرمانگی اطلاعات برای عموم بیان کرده‌اند. کشور ایران در این زمینه، اصول مدون و مصوبی ندارد. نتیجه‌گیری: اصول محرمانگی اطلاعات پروندهی الکترونیک سلامت در دو کشور استرالیا و کانادا از جامعیت بیشتری برخوردار است. کشور ایران فاقد اصولی در این زمینه است و با توجه به رویکرد وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی درخصوص طراحی پروندهی الکترونیک سلامت برای هر ایرانی، استفاده از تجربیات سایر کشورها و تنظیم و تصویب اصولی در این خصوص، با توجه به شرایط بومی کشورمان، توصیه می‌شود. واژه‌های کلیدی: محرمانگی , پرونده های پزشکی , الکترونیک , پزشکی , سیستم پرونده های پزشکی , کامپیوتری کردن
مهرداد فرزندی پور؛ فرحناز صدوقی؛ مریم احمدی؛ ایرج کریمی
دوره 4، شماره 1 ، فروردین 1386
چکیده
مقدمه: امروزه افزایش روزافزون تولید اطلاعات در حوزه بهداشت و درمان، موجب به کارگیری فن‌آوری‌های نوین برای بهره‌برداری مناسب از اطلاعات از جمله ایجاد پروندهی الکترونیک سلامت شده است. ظرفیت روبه رشد فن‌آوری‌های اطلاعات برای جمع‌آوری، ذخیره و انتقال اطلاعات در مقادیر بی‌سابقه، نگرانی‌های قابل درکی برای بیماران ایجاد کرده زیرا ...
بیشتر
مقدمه: امروزه افزایش روزافزون تولید اطلاعات در حوزه بهداشت و درمان، موجب به کارگیری فن‌آوری‌های نوین برای بهره‌برداری مناسب از اطلاعات از جمله ایجاد پروندهی الکترونیک سلامت شده است. ظرفیت روبه رشد فن‌آوری‌های اطلاعات برای جمع‌آوری، ذخیره و انتقال اطلاعات در مقادیر بی‌سابقه، نگرانی‌های قابل درکی برای بیماران ایجاد کرده زیرا پروندهی کامپیوتری از محل‌های متعددی قابل دسترس است و نقص امنیتی آن می‌تواند منجر به افشای صدها یا هزاران پرونده شود. حال با توجه به حرکت کشور به سمت ایجاد پروندهی الکترونیک سلامت، سؤال اساسی این است که آیا الزامات امنیتی آن توسط متولیان امر مورد توجه قرار گرفته است؟روش بررسی: مطالعه به روش توصیفی – تطبیقی در سال 86 در خصوص الزامات امنیتی اطلاعات پروندهی الکترونیک سلامت کشورهای استرالیا، کانادا، انگلستان و ایران انجام شده است. ابزار گردآوری داده‌ها چک لیست و منابع اطلاعاتی شامل: مقالات، کتب و مجلات به روش مطالعه‌ی متون از کتابخانه‌ها و سایت‌های معتبر انگلیسی زبان مربوط به سالهای 1995 تا 2006 بوده است. سپس داده‌های گردآوری شده جدول بندی، مورد مقایسه قرار گرفتند و توصیف شدند.یافته‌ها: کشورهای مورد مطالعه الزاماتی را در خصوص امنیتی پروندهی الکترونیک سلامت، شامل تشکیلات امنیتی اطلاعات، امنیتی طبقه‌بندی و کنترل امکانات، ایمنی منابع انسانی، ایمنی مدیریت ارتباطات و عملیات و ایمنی کنترل دسترسی به اطلاعات پیش‌بینی کرده و به کار می‌برند اما کشور ما فاقد الزاماتی در خصوص امنیتی پروندهی الکترونیک سلامت است. نتیجه‌گیری: ایمنی اطلاعات پروندهی الکترونیک سلامت یکی از ضروریات ایجاد پروندهی الکترونیک سلامت است و کشور ما فاقد الزاماتی در این زمینه می‌باشد. با توجه به رویکرد وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی در خصوص ایجاد پروندهی الکترونیک سلامت برای هر ایرانی، تهیه و تدوین این الزامات توسط متولیان امر با استفاده از تجربیات سایر کشورها توصیه می‌شود.واژه‌های کلیدی: راز داری؛ الکترونیک در پزشکی؛ الکترونیک؛ مدارک پزشکی؛ نظام‌های کامپیوتری مدارک پزشکی
علی وفایی نجار؛ ایرج کریمی؛ ابراهیم صدقیانی
دوره 3، شماره 1 ، فروردین 1385
چکیده
مقدمه: محدوده ی ارائه خدمات درمانی به بیماران آنقدر گسترش یافته است که فراهم کردن کلیه این خدمات در قالب بیمه خدمات درمانی حداقل از دیدگاه اقتصادی مقرون به صرفه نیست. تجربیات جهانی نشان می دهد در بسیاری از کشورها برای تحت پوشش قرار دادن این خدمات از بیمه درمان مکمل استفاده می شود. این مطالعه به منظور بررسی تطبیقی تعیین فرایند نظام اطلاعات، ...
بیشتر
مقدمه: محدوده ی ارائه خدمات درمانی به بیماران آنقدر گسترش یافته است که فراهم کردن کلیه این خدمات در قالب بیمه خدمات درمانی حداقل از دیدگاه اقتصادی مقرون به صرفه نیست. تجربیات جهانی نشان می دهد در بسیاری از کشورها برای تحت پوشش قرار دادن این خدمات از بیمه درمان مکمل استفاده می شود. این مطالعه به منظور بررسی تطبیقی تعیین فرایند نظام اطلاعات، تعیین بسته های خدمات بیمه درمان مکمل در کشورهای منتخب و الگو برای ایران انجام شد. روش بررسی: پژوهش حاضر کاربردی و از دسته مطالعات توصیفی بوده که به صورت تطبیقی در فاصله سالهای 1382-1383 صورت گرفته است. به این منظور 28 نفر از استادان، مدیران و سرپرستاران به عنوان نمونه مورد مطالعه از جامعه پژوهش (استادان، صاحبنظران و کارشناسان بخش سلامت) انتخاب گردیدند. انتخاب کشورها بر مبنای مدل Garden و نظام های سلامت صورت گرفته و در ارائه پیشنهاد الگو، از تکنیک دلفی استفاده شد. پرسشنامه مورد نظر با توجه به منابع مختلف و به استناد کتاب و مجلات تهیه شده، جهت تعیین روایی در اختیار استادان مجرب و کارشناسان قرار گرفت و با استفاده از پیشنهادات آنان و تایید نهایی اعتبار علمی آن تایید شد. پایایی آن نیز با روش آزمون-بازآزمون در میان ده نفر از افراد، مورد بررسی و تایید قرار گرفت. تجزیه و تحلیل با نرم افزار آماری SPSS صورت پذیرفت. یافته ها: پوشش ناکافی خدمات بیمه درمان همگانی (89 درصد) بعنوان مهمترین عامل در انتخاب بیمه درمان مکمل تعیین شد. در الگو: از میان نهادهای متولی امر بیمه، شورای عالی سلامت مسوول تصویب خدمات بیمه درمان مکمل تعیین گردید (78 درصد) ضمن آنکه ساختار سازمانی سیستم های ارائه دهنده ی بیمه درمان مکمل در اجرا غیر متمرکز، ولی در سیاستگذاری و برنامه ریزی متمرکز (5/92 درصد) بود و حق بیمه های پوشش های بیمه درمان مکمل بر اساس مزایای بسته های خدماتی و میزان تعهدات شرکتهای بیمه ای (78 درصد) تعیین گردید. نتیجه گیری: در نهایت اینکه بهره گیری از بیمه ها در قالب بیمه درمان مکمل دولتی و خصوصی و ایجاد رقابت، می تواند در ارتقای کیفیت خدمات بیمه درمان، بهبود سطح رضایتمندی مصرف کننده خدمات نقش بسزایی ایفا نماید. واژه های کلیدی: بیمه، بیمه ی بهداشت و درمان، خدمات بهداشتی درمانی
