حسن صیامیان؛ آزیتا بالاغفاری؛ کبری علیگلبندی؛ معصومه باقری؛ افسانه شهرابی؛ محمد خادملو؛ فرشته رستمی
دوره 6، شماره 2 ، مهر 1388
چکیده
مقدمه: با توجه به روند روزافزون کاربرد رایانه در آموزش، استفاده از رایانه در محیطهای آموزشی غیر قابل اجتناب شده، نقش مهم و فزایندهای را در امر آموزش پزشکی ایفا میکنند. پژوهش حاضر به منظور تعیین میزان مهارت، نگرش و عملکرد اعضای هیأت علمی در مورد کاربرد رایانه و اینترنت در فعالیتهای آموزشی و پژوهشی انجام شده است. روش بررسی: مطالعه ...
بیشتر
مقدمه: با توجه به روند روزافزون کاربرد رایانه در آموزش، استفاده از رایانه در محیطهای آموزشی غیر قابل اجتناب شده، نقش مهم و فزایندهای را در امر آموزش پزشکی ایفا میکنند. پژوهش حاضر به منظور تعیین میزان مهارت، نگرش و عملکرد اعضای هیأت علمی در مورد کاربرد رایانه و اینترنت در فعالیتهای آموزشی و پژوهشی انجام شده است. روش بررسی: مطالعه حاضر به صورت توصیفی– مقطعی بر روی تعداد 124 نفر از اعضای هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی مازندران، که جامعه تحقیق را تشکیل میدادند، در سالهای 85-1384 صورت گرفت. از پرسشنامه برای جمعآوری اطلاعات در سه حیطه مهارت، نگرش و عملکرد استفاده شد. پرسشنامه دارای روایی صوری و محتوایی بود. دادههای به دست آمده توسط نرمافزار 15SPSS و با استفاده از آمار توصیفی (شاخصهای مرکزی و پراکندگی) جهت بررسی رابطه نگرش و مهارت تجزیه و تحلیل گردید. یافتهها: 29 درصد جامعه مورد مطالعه در سطح مهارت عالی، 7/38 درصد در سطح خوب، 3/15 درصد در سطح متوسط و 3/11 درصد در سطح مهارت ضعیف قرار داشتند. 9/58 درصد از اعضای هیأت علمی نگرش عالی و 6/26 درصد نگرش خوب داشتند. 9/41 درصد اعضای هیأت علمی به طور متوسط در هفته بین 15-10 ساعت از رایانه و 9/33 درصد به طور متوسط در ماه بیش از 60 ساعت از اینترنت بهره میگرفتند. با استفاده از آزمون Spearman بین مهارت و نگرش همبستگی معنیداری وجود داشت (2/0 = r، 04/0 = P).نتیجهگیری: اکثریت اعضای هیأت علمی نسبت به کاربرد رایانه و اینترنت در آموزش پزشکی نگرش مثبت داشتند، ولی تعدادی از آنها از دانش و مهارت کافی برخوردار نبودند. بنابراین لازم است تدابیری برای ارتقای مهارت و عملکرد اعضای هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی مازندران در راستای استفاده بهینه از رایانه و اینترنت در امر آموزش و پژوهش اتخاذ گردد. واژههای کلیدی: اینترنت؛ دانشگاهها؛ آموزش پزشکی؛ نگرش.