یعقوب زارعی؛ مهدی رحمانیان کوشکی
دوره 12، شماره 4 ، آبان 1394، ، صفحه 506-518
چکیده
مقدمه: توزیع عادلانه منابع و خدمات بهداشتی- درمانی در جهت تامین و حفظ سلامت آحاد جامعه، از دیرباز بعنوان دغدغه همیشگی سیاستگذران مطرح بوده و موجب گردیده مدیریت و تخصیص منابع در نظام سلامت از اهمیت بسزایی برخوردار گردد. اگرچه در راستای کاهش عدم تعادل فضایی، توجه به مناطق محروم پس از انقلاب نقطه عطفی است که نظام جمهوری اسلامی در دستور ...
بیشتر
مقدمه: توزیع عادلانه منابع و خدمات بهداشتی- درمانی در جهت تامین و حفظ سلامت آحاد جامعه، از دیرباز بعنوان دغدغه همیشگی سیاستگذران مطرح بوده و موجب گردیده مدیریت و تخصیص منابع در نظام سلامت از اهمیت بسزایی برخوردار گردد. اگرچه در راستای کاهش عدم تعادل فضایی، توجه به مناطق محروم پس از انقلاب نقطه عطفی است که نظام جمهوری اسلامی در دستور کار خود قرار داده است اما باید اذعان داشت که نبود توازن در جریان توسعه و توزیع نابرابر شاخصهای بهداشتی، درمانی و تامین اجتماعی در گستره فضایی موجب ایجاد شکاف و نابرابری های منطقهایی بعنوان اصلیترین مانع در مسیر توسعه گردیده است. مطالعه نابرابریهای منطقهایی، تلاش برای رفع نابرابری و دسترسی به استانداردها یکی از اقدامات ضروری متولیان امر جهت تحقق عدالتاجتماعی و نیل به توسعه پایدار است. در همین راستا این پژوهش با هدف تبیین و سنجش عملکرد نظام سلامت در تخصیص خدمات بهداشتی- درمانی و تامین اجتماعی در استان بوشهر انجام گردید.روش بررسی: پژوهش بنیادی و نوع مطالعه توصیفی- تحلیلی بوده است. جامعه آماری شهرستانهای استان بوشهر (تعداد نه شهرستان) و روش گردآوری اطلاعات از نوع کتابخانهایی و ابزار جمعآوری با توجه به نوع اسناد و اهداف پژوهش جداول و فرمهای مبتنی بر دادههای آمارنامه سال 1390 خورشیدی استان بوشهر بوده است که طی آن نوزده شاخص بهداشتی- درمانی استخراج و به شیوه کمّی با استفاده از فرایند تحلیل سلسلهمراتبی و بهرهجستن از تکنیک بهینهسازی چندمعیاره و حل سازشی (VlseKriterijumska Optimizacija I Kompromisno Resenje) و بهرهگیری از نرم افزارهای Expert Choice و SPSS تحلیل سطوح درجۀ توسعهیافتگی شهرستانهای استان بوشهر به انجام رسید.یافتهها: یافتهها طی مقطع زمانی 1390 خورشیدی نشان از شکاف منطقهای و توسعه نامتوازن و ناهمگون استان بوشهر در حوزه سلامت دارد. به طوری که روند تخصیص منابع نیز حاکی از آن است که شهرستان بوشهر دارای بیشترین توسعه و شهرستان گناوه محرومترین شهرستان در ابعاد بهداشتی، درمانی و تامین اجتماعی بوده است. شواهد همچنین مبین این مطلب است که شهرستان دشتستان دارای توسعه نسبتا مطلوب، شهرستانهای جم، تنگستان و دشتی توسعه متوسط و شهرستانهای دیر، کنگان و دیلم در زمره مناطق نسبتا محروم قرار داشته است.نتیجهگیری: نتایج نشان میدهد توسعه نظام سلامت در مناطق استان بوشهر مستلزم بازنگری در سیستم مدیریتی، برنامهریزی، تخصیص منابع و امکانات بهداشتی- درمانی، توزیع برابر فرصتها و ارتقای کیفی خدمات در مناطق دورافتاده با هدف آمایش سرزمین میباشد.
