نوع مقاله : Short Communication(s)
نویسندگان
1 کارشناس ارشد، کتابداری و اطلاع رسانی پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی ارومیه، ارومیه، ایران
2 دانشجوی دکتری تخصصی، ژنتیک پزشکی، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران
3 استادیار، بیوتکنولوژی پزشکی، مرکز تحقیقات سلولی و مولکولی دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران
چکیده
همکاری علمی، اغلب نمایشی از کیفیت کار پژوهشگران همکار و نیز گروههای پژوهشی است. یکی از راههای افزایش تولید علم، تبادل دانش و به اشتراکگذاری آن است. چرا که عدم ارتباط علمی گروههای آموزشی دانشگاهها با یکدیگر، باعث منزوی شدن آنها و ایجاد پدیدهی «انقباض علم» میشود. شاخصهایی که تا کنون جهت اندازهگیری میزان همکاری پیشنهاد شدهاند، میزان همکاری را در زمینهی هدف اصلی پژوهشی گروه محل تحقیق پژوهشگر، مورد ارزیابی قرار نمیدهند. با توجه به این که پژوهشگر زمانی به حداکثر موفقیت میرسد که عضوی از یک گروه پژوهشی با هدف مشخص باشد؛ و گروه نیز زمانی موفق میشود که دارای اهداف تعریف شده باشد، همکاریهایی با اهمیت تلقی میشوند که در جهت اهداف پژوهشی گروه باشند. در این مقاله، دو شاخص جدید تحت عناوین «شاخص h همکاری» و «شاخص h پژوهشگر همکار» پیشنهاد میشوند و با در نظر گرفتن مفاهیم فوق، به ارزیابی میزان همکاری در گروههای پژوهشی و پژوهشگران شاغل در این گروهها پرداخته میشود. واژههای کلیدی: مطالعات ارزیابی؛ رفتار مشارکتی؛ پرسنل پژوهشی.
عنوان مقاله [English]
Two New Indices for Measurement of Publishing Collaboration between Departments and Scientists in Higher Education Centers
نویسندگان [English]
- Hafez Mohammadhassanzadeh 1
- Mohammad Salimi-Asl 2
- Ali Samadikuchaksaraei 3
1 MSc, Medical Librarianship and Information Sciences, Urmia University of Medical Sciences, Urmia, Iran.
2 PhD Student, Medical Genetics, Tarbiat Modares University, Tehran, Iran.
3 PhD, Assistant Professor, Biotechnology, Cellular and Molecular Research Center, Tehran University of Medical Sciences, Tehran, Iran.
چکیده [English]
Scientific collaboration usually demonstrates the quality of activities performed by collaborating researchers and institutes. Sharing expertise and experience is one of the main methods of high quality science production. Lack of collaboration leads to institutional isolation and prevents science expansion. Indices proposed for collaboration measurement so far do not assess the level of cooperation in achieving the main goal of the research groups and their scientists. On the other hand, a scientist’s maximum achievement will be made when he works as part of a team with a defined goal and a team succeeds most when it focuses on a defined subject. Therefore, only collaborations that are formed for promotion of the goals of the team would be considered constructive. Here, we propose two new indices, entitled "collaboration h-index" and "collaborating researcher h-index", to measure the degree of collaborative activities among departments and researchers. Keywords: Evaluation Studies; Cooperative Behavior; Research Personnel.
)